ساقی چو شه من بد بیش از دگران خوردم

آن ساقی بایستم چون دید که سرمستم

گفتم که تو سلطانی جانی و دو صد جانی

از جام می خالص پرعربده شد مجلس

بی او نکنم عشرت گر تشنه و مخمورم

من شاخ ترم اما بی باد کجا رقصم

نور دل ابر آمد آن ماه اگر ابرم

می رفت شه شیرین گفتم نفسی بنشین

خورشید حمل کی بود ای گرمی تو بی حد

در کاس تو افتادم کز باده تو شادم

ساکن شوم از گفتن گر اوم نشوراند