که بنوشت آن مه بی کیف دعوت نامه ای پیشم

بدران مشک سقا را بزن سنگی و بشکن خم

که شیر نر ز بیم او زند بر ریگ سوزان دم

دهل مست و دهلزن مست و بیخود می زند لم لم

که بر سرمست و با حیران چه برخوانیم الهاکم

در این زنجیر مجنونان چه مجنون می شود مردم

بریزم بر تن لاغر از آن باده یکی قمقم

نه آن مستی که شب آیی ز شرم خلق چون کزدم

نه ز انگور است و نه از شیره نه از بکنی نه از گندم

دروغین است آن باده از آن افتاد کوته دم

رها کن خواب خراخر که قمقم بانگ زد قم قم

پیاپی اندر این مستی نه اشتر جو و نی جم جم