که بنشست آن مه زیبا چو صد تنگ شکر پیشم

بدران مشک سقا را بزن سنگی و بشکن خم

که شیر نر ز بیم او زند بر ریگ سوزان دم

دهل مست و دهلزن مست و بیخود می زند لم لم

که با سرمست و با حیران چه گفتم من که الهاکم

در این زنجیر مجنونان چه مجنون می شود مردم

بریزم بر تن لاغر از آن باده یکی قمقم

نه آن مستی که شب آیی ز ترس خلق چون کزدم

نه ز انگورست و نی شیره نی از طزغو نی از گندم

دروغین است آن باده از آن افتاده کوته دم

پیاپی اندر این مستی نی اشتر جو و نی جم جم