مرا می خواند آن آتش مگر موسی عمرانم

چهل سال است چون موسی به گرد این بیابانم

که چندین سال من کشتی در این خشکی همی رانم

چو برگیری عصا گردم چو افکندیم ثعبانم

چنانک دردمی در من چنان در اوج پرانم

چو او مسند دگر سازد ز درد هجر نالانم

چه صورت می کشی بر من تو دانی من نمی دانم

گهی میزان بی سنگم گهی هم سنگ و میزانم

گهی گرگم گهی میشم گهی خود شکل چوپانم

نه این ماند نه آن ماند بداند آن من آنم