کشید این دل گریبانم به سوی کوی آن یارم

ز عقل خود چو رفتم من سر زلفش گرفتم من

چو هر دم می فزون باشد ببین حالم که چون باشد

بگوید در چنان مستی نهان کن سر ز من رستی

مرا می گوید آن دلبر که از عاشق فنا خوشتر

چو ابر نوبهاری من چه خوش گریان و خندانم

چو عنقا کوه قافی را تو پران بینی از عشقش

منم چو آسمان دوتو ز عشق شمس تبریزی