زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم

چونک من از دست شدم در ره من شیشه منه

زانک دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود

تلخ کنی تلخ شوم لطف کنی لطف شوم

اصل تویی من چه کسم آینه ای در کف تو

تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو

بی تو اگر گل شکنم خار شود در کف من

دم به دم از خون جگر ساغر خونابه کشم

دست برم هر نفسی سوی گریبان بتی

لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من