83
غزل شمارهٔ ۱۲۳۵
نگاری را که می جویم به جانش
نمی بینم میان حاضرانش
کجا رفت او میان حاضران نیست
در این مجلس نمی بینم نشانش
نظر می افکنم هر سو و هر جا
نمی بینم اثر از گلستانش
مسلمانان کجا شد نامداری
که می دیدم چو شمع اندر میانش
بگو نامش که هر کی نام او گفت
به گور اندر نپوسد استخوانش
خنک آن را که دست او ببوسید
به وقت مرگ شیرین شد دهانش
ز رویش شکر گویم یا ز خویش
که کفو او نمی بیند جهانش
زمینی گر نیابد شکل او چیست
که می گردد در این عشق آسمانش
بگو القاب شمس الدین تبریز
مدار از گوش مشتاقان نهانش