برو برو که نفورم ز عشق عارآمیز

مقام داشت به جنت صفی حق آدم

میان چرخ و زمین بس هوای پرنورست

چو دوست با عدو تو نشست از او بگریز

برون کشم ز خمیر تو خویش را چون موی

ولیک موی کشان آردم بر تو غمت

هزار بار گریزم چو تیر و بازآیم

به گردنامه سحرم به خانه بازآرد

غم تو بر سفرم زیر زیر می خندد

به پیش سلطنت توبه ام چو مسخره ایست

سخن مگوی چو گویی ز صبر و توبه مگوی