که گر تو روی بپوشی کنیم ما رو باز

صد آفتاب شود آن زمان سیاه و مجاز

کسی که دید مرا کی کند تو را اعزاز

که ابر را و تو را من درآورم به نیاز

نگون شوی چو رخم دلبری کند آغاز

چه ناز می رسدت با من ای کمین خباز

حیات من بدهدشان حیات و عمر دراز

بیار باده و نقل و نبات و نی بنواز

به چنگ ما ده سغراق و چنگ را ده ساز

دمی بدین دو سه مخمور بی نوا پرداز

گهیم همچو شکر بفسران گهی بگداز

به زیر سایه او می روم نشیب و فراز

خموش باش که محمود گشت کار ایاز