مستیم و بیخودیم و جمال تو پرده در

ما جمع عاشقان تو خوش قد و قامتیم

خورشید تافتست ز روی تو چاشتگاه

مستیست در سر از می و این تاب آفتاب

ای مطرب هوای دل عاشقان روح

تا جان ها ز خرقه تن ها برون شود

از جام صاف باده تو خاشاک جسم را

تا دیده ها گذاره شود از حجاب ها

سیمرغ جان و مفخر تبریز شمس دین