که انداین کاروان یارب چه کس میرفت و میآمد

زهی زان نور بی پایان خهی زانعشق بی انجام

شد از شرب نهان ما تو گوئی محتسب آگه

ز دست خصم بدگو تا چه آید بر سرم گو باز

مگر دانست کز عمرم دم آخر بود کز تن

نصیب مرغ دل بود از پریدن دل پرندنها

به دل اندر خم زلفش ز شست آن کمان ابرو

همی می رفت و می آمد دلم دوش از طپیدنها

ره کویش همی پیمود اسرار و درش نگشود