زمین خوردازمیش دُردی چوچشمش پرخماری شد

ز عشقش دلفروزان مهرومه چون مجمر سوزان

به بستان صباحت سرگران اوراخرامی بود

نمی یم دید از بحرغمش خون دردلش زدموج

نمودندازمی لعلش مخمر طینت آدم

چوبست از سبزهٔ خط بر رخش پیرایه آن نوگل

زچوگانش که شدگوی خمش سرهای جانبازان

چو زلفش شانه زد باد صبازان عنبر افشان باشد

ز بهرآنکه دست نارسایانرا کند کوته

حقیقت چونکه پنهان مانداندر پردهٔ غیبی

بمیدان طلب چون دید جانبازی مشتاقان

کسی راکوشدی همدم دم جانبخش عیسی داد

مزن دم اردل و جان رهرواین وادی عشق است

عقاب ار پر زدی اینجا نمودی پشه لاغر

چوحسنش جلوه ای کرد ازلباس حسن معشوقان

مدام از گردش چشم بتان ساغر زند اسرار