غارت گر دل ها قد دل جوی بلندت

بر آتش رخسار تو از خال سپندت

گوی خم چوگان سرخوبان خجندت

هر صید که گردیده گرفتار به بندت

برخاک هلال از اثر لعل سمندت

سودی ندهد جامهٔ دیبا و برندت

اینک دل و جانی اگر این هست پسندت

یک بوسه بما ده بزکواة از لب قندت

او نیست از آنها که دهد گوش به پندت