بر زبان قفل و دلم در جوش است

همه را بار غمش بر دوش است

وین یک از جام می اش مدهوش است

هرچه کوکب بفلک منقوش است

محفل آراسته نوشا نوش است

که بسر در طلبش درگوش است

کز غمش خون بدلش در جوش است

حلقهٔ بندگیش در گوش است

داده جامی ز ازل بی هوش است

شاهدی در برو هم آغوش است

گرچه زاهد صفت ازرق پوشست