خانهٔ دل حریم خلوت اوست

همه آینهٔ رخ آدم

آدمی چونکه معرفت اندوخت

نبود او ذات لیک نعت وی است

در تک و پو همه سوی آدم

حق بود بود و کل نمودوی است

کجی دال و راستی الف

گل سرا پا نیازمند ویند

اوست ذات الذوات پس همه جا

حادث و در زوال مصنوعات

همت از مرد حق طلب میکن

به حقارت بما مبین زاهد