گردی از آن رهگذرم آرزوست

ترک به تارک به میان عقد فقر

با چمن و خلد ندارم سری

چند بمانم پس این نه حجاب

ذوق پر افشانی با غم نماند

جام می ناب نخواهم دگر

عشق نگیرد مگر از درد زیب

بلکه به بیند بتو این چشم تار

بو که رسد بوت بدل سینه را

طوطی جان تا که شکرخا شود

چند سبا هدهد باد صبا

تا بکیم تفرقه یعقوب وار

گرچه چو عیسی پدری نیستم

معتکف هستی خود بودمی

آرزو اسرار همه حاجتست