مزین شد دگر اورنگ شاهی

در استقلال نواب همایون

گران کرد از منادی گوش ایام

جهان بگشود چشم خفته از خواب

به سالاری جهان سالار اعظم

زبان آسمان شد تهنیت گو

مبارکباد را بازار شد گرم

به سامع نکته ای می کرد اعلام

دری ز ابواب دعوی باز می کرد

که عالم را ز نو آباد کردم

که دیگر شد چراغ دهر روشن

که از کار جهان این عقده بگشود

کزین گفت و شنو یک دم کند بس

که می برد استماع آن ز دل هوش

ز گفت آگهان سر لاریب

قلم می آورد در سلک تحریر

ز فیاض قدر با لیلة القدر

ز راحت آب در جو آرمیده

دلم ماوای سلطان خیال است

نه چشمم خفته بود آن شب نه بیدار

چه نیکو داشت پاس خطهٔ خاک

چه جانی در تن خلق جهان کرد

که خصم از پرتوش پروانه وش سوخت

که عزمش باره بر چرخ برین تاخت

زبان نکته سنجم بود خاموش

که از کیفیتم مدهوش می کرد

ز آغاز شب این افسانه تا روز

به جمشید جوانبخت جهانگیر

سزاوار بقای جاودانی

جمالت بوده بر مردم تتق بند

که پاس شمع دولت بوده کارم

گهی گردیده ام گرد سر شاه

که بر خود خواب شیرین کرده ام تلخ

پرستاران ترک خواب گفته

یکی را دل یکی را خرمن تن

که هم تن هم دلم میسوخت هم جان

به گرد پیکرت پروانهٔ کردار

ولی من میزدم خود را بر آتش

بلاگردان جانت جان من بود

مرا جان بود با جان تو پیوند

وگر جزوی ز اجزای لطیفت

گل امید من پژمرده میشد

دلم یک دم ز غم زنهار می یافت

مرا در آب و آتش بیشتر داشت

به عمر شاه عمر من کند ضم

نمی گفت م گرم صد مدعا بود

نهان از خلق با قاضی حاجات

هزاران بوعلی را حکمت آموز

توان بخش توانای توانگر

به لطف بی دریغ پادشاهی

به مخفی رشحه های لجهٔ جود

چنان کز چنگ چندین اژدها گنج

به حکمت های کس ناکرده احساس

برین شاه سریر داوری نیز

چو نخل تر برانگیزش ز بستر

مؤید دار گیتی داریش را

که دارد پاس تا آخر زمانش

چراغ دودهٔ انسان همین اوست

خبر دار از دل ایشان جز او نیست

که این در هرکه درکی داشت میسفت

به گوشم آن چه می آمد همان بود

بقا ده این شه صاحبقران را

چنین ذاتی نخواهد دید در خواب