در ظل تو ماه تا به ماهی

ملک تو جهان ز قاف تا قاف

غم خواری اتقیا شعارت

احسان تو را نه حد نه پایان

مظلوم نواز و دل رحیمی

گو هرچه که نظم ساده ای گفت

بهر صله ای که کرده ای عام

حیدر دل با ذل عطاکوش

بی جایزه اش به ره نکردی

بی رود قبول باشد اولی

وز بیش و کم آن چه خواست دادی

داد زر و سیم و اسب خلعت

از جود رساندیش به مقصود

وان در به هزار نوع سفتند

وز جمله دری لطیف تر سفت

دست همه تافت در فصاحت

کز روی کرم شه جهاندار

تا از دگران کند فراموش

چاکر نه که سگ در او

یک لطف ز شاه دیده باشد

هر لحظه هزار در مکنون

فرض است به شه نمودن اظهار

هرچند بد است خود ستائی

کاین کار به سعی او گذارم

خوش می سازم به آن دل ریش

تعریف هدایت خدائیست

وز دولت التفات مولاست

صاحب طبعی لطیف خاطر

بیرون ننهد ز شرع یک گام

باشد شب و روز و گاه و بی گاه

از اهل وظیفه هم زیادت

میدان ز سخنوران ستاند

کاول رسد آفرین زیزدان

از زمره خادمان برد گوی

گوید لب غیب بارک الله

بی مایه و قرض دار باشد

یک دم نزند به کام هرگز

بر بستر عیش خفته خوشحال

خواهنده ستاده در برابر

خود را به سجود شه رساند

درد دل او به شاه گوید

در نظم بلاغت انتظامش

ده بیت به سمع حضرت شاه

جم فرمانا جهان پناها

کابم نگذاشتست در جان

کاو خاک مرا به باد برداد

کاین جان به مقارضان سپارم

دریاب و گرنه رفتم از دست

کاین بی دل بینوای بی تاب

خود را ز طمع نساخت بی وقر

جاری به طلب نشد زبانش

خواهش به مذاق او نشد خوش

غم خوار دل فقیر و درویش

تسکین ده جان بی قراران

کان از همه طاعتی است اولی

در جایزه دادن مناقب

تا یافت سریر ازوشرافت

دریا زر از خزانه

آن باعث خلقت نه افلاک

کز بعد همند حجت الله

کاسایش خلق مقصد اوست

عمرش به صدو دوازده سال

بر سر نهش افسر شفاعت

سیراب کنش ز حوض کوثر