رفتی و رفت بی رخت از دیده روشنی

آن تن ز پافتاد که در زیر بار عشق

آن قدر که بود خیمهٔ عشق تو را ستون

چشمی که دل به دامن پاکش زدی مثل

دستی که پیش روی تو گلشن طراز بود

باری تو با که بردی و بی من درین سفر

آن غمزه ای که یک تنه می زد به صد سپاه

آن ترک تاز ناز به گرد کدام ملک

پیدا شد از فروغ رخت بر کدام دشت

چشم کدام آهو از آن چشم جان شکار

افسوس محتشم که ره نطق بست و ماند