از باده عیشم بود مستانه به کف جامی

ای هم دم از افسانه یک لحظه به خوابش کن

با این همه زهدای بت در عشق تو نزدیکست

گر کار تو در پرهیز پر پیش نمی آید

ای بسته زبان از خشم خود گو که نمی باید

آن کرد گرفتارم کز زلف بتان افکند

با این همه چالاکی ای پیک صبا تا چند

هنگامه به آن کو برای دیو جنون شاید

فردا چه شود یارب کان شوخ به بزم آمد

ای سرو چمن مفروش پر ناز که می باید

در بزم تو این بد نام جان داد و نداد ایام