65
غزل شمارهٔ ۵۷۶
ساربان بر ناقه می بندد به سرعت محملی
چون جرس ز اندیشه در بر میتپد نالان دلی
محمل آرائیست یکجا گرم با صد آب و تاب
جای دیگر آه سرد و گریهٔ بی حاصلی
یک طرف در نیت پرواز باز جان شکار
یک طرف در اضطراب مرگ مرغ بسملی
شهر ویران کرده ای را باد صحرا در دماغ
باد در کف چون گل از وی بی دلی پا در گلی
وای بر صحرائیان کز شهر بیرون میرود
بی ترحم صید بندی ناپشیمان قاتلی
سیل اشگ من گر افتد از پی این کاروان
ز افت طوفان خطر گاهی شود هر منزلی
از بنی آدم ندیدم محتشم مانند تو
وصل را نامستعدی انس را ناقابلی