چو می نماید، که هست با من، جفا و جورت، ز روی یاری

بخشم گفتی، نمی گذارم، که زیر تیغم، برآوری دم

شب فراقت کز اشتیاقت به جان فکارم به تن نزارم

نه همزبانی، که من زمانی، باو شمارم، غمی که دارم

به درد از آنرو، گرفته ام خو، به خاک از آن رو، نهاده ام رو

اگرچه کردم، چو بلبل ای گل، در اشتیاقت، بسی تحمل

همیشه گوئی، که محتشم را، برآرم از جا، درآرم از پا