مرا به دست غم خود گذاشتی رفتی

سواد خط مژه ام زان فراق نامه سترد

دل از وفا به تو می داد دست عهد ابد

به غیر حسرت و مردن بری نداد آن تخم

لوای هجر که یک چند بود افکنده

مرا که ابرش ادبار بد به زین ماندم

دگر به زیستن محتشم امید مدار