102
غزل شمارهٔ ۵۱۹
رساند جان به لبم روزگار فرقت تو
بیا که کشت مرا آرزوی صحبت تو
تو راست دست بر آتش ز دور و نزدیکست
که من به خشک وتر آتش زنم ز فرقت تو
شبی به صفحهٔ دل می نگارم از وسواس
هزار بار به کلک خیال صورت تو
تو آن ستارهٔ مسعود پرتوی که به است
ز استقامت دیگر نجوم رجعت تو
شود مقابلهٔ کوه و کاه اگر سنجد
محبت من مهجور با محبت تو
بلند تا نشود در غمت حکایت من
نهفته با دل خود می کنم شکایت تو
به طبع خویشت ازین بیش چون گذارم باز
که اقتضای جفا می کند طبیعت تو
به دوستی که سر خامه ای رسان به مداد
ز دوستان چو رسد نامه ای به حضرت تو
خوش آن که سوی وطن بی کمان توجه ما
کند عنان کشی توسن طبیعت تو
ز نقد جان صله اش بخشد از اشارت من
به محتشم دهد ار قاصدی بشارت تو