بر رخ به قصد دل منه زلف دو تا را بیش از این

صد ره شکست ای رشک مه حسنت دل و دین را سیه

دل کرده ساز ای نوش لب در وعده قانونی عجب

نخل ترت در پیرهن چون نیکشر شد پرشکن

میدان ظلم از اشک ما شد جای لغزشهای پا

ای دل که می آمد روان تیرش ز قدرت بر نشان

پرسان ز حال محتشم هستی ولی بسیار کم