که چون خم می و چو ننای نی به جوش و خروشم

که می نخورده از آنجا برون برند به دوشم

خرد چو دید که آورد آتش تو بجوشم

که با هزار زبان در مقابل تو خموشم

که آن چه از تو خریدم به عالمی نفروشم

بهر لباس که بتوانم به قدر وسع بکوشم

به این گمان که درین بزم من هنوز بهوشم

به باده تا به ابد ازخمار مستی دوشم