57
غزل شمارهٔ ۴۲۷
کو اجل تا من نقاب تن ز جان خود کشم
بی حجاب این تحفه پیش دلستان خود کشم
بار دیگر خاک پایش گر به دست افتد مرا
توتیا سازم به چشم خون فشان خود کشم
می دهم خط غلامی نو خطان شهر را
تا به تقریب این سخن از دلستان خود کشم
راز خود گفتم چو بلبل خوار کرد آن گل مرا
آه تا کی خواری از دست زبان خود کشم
از اجل خواهم امانی محتشم کاین نظم را
تحفه سازم پیش یار نکته دان خود کشم