در فراقش چون ندادم جان خود را ای فلک

یار عشق دیگران را گر ز من کردی قیاس

هرکه شد پروانه شمعی و سر تا پا نسوخت

دی که خلقی را به تیر غمزه کردی سینه چاک

ماه و ماهی شاهد حالند کز هجر تو دوش

بر سر خاک شهیدان خود آمد جامه چاک

خواهم از گلهای اشگم پرشود روی زمین

بس که می بینم تغیر در مزاج نازکت

حال دل رسید از من گفتمش قلبی اذک

روشن است از پر تو تیغت چراغ جان من

محتشم روزی که با داغت برآرد لاله سان