این آینه گون سقف که آبیست معلق

این گوی که دستی نگهش داشته زان سوی

دل می کنداز غب غب و روی تو تصور

کاکل که به بوسیدن دوشت شده مایل

در حلقهٔ فتراک تو دایم دل بریان

این کاسه سر کاون پر نشئه ز عشقت

در سینهٔ دل زیر و زبر گشته ز خویت

دل کز طمع لعل تو افتاده در آن زلف

از هر مژه محتشم ای گوهر سیراب