مباش ای مدعی خوش دل که از من رنجه شد خویش

هلال آسا اگر ساید سرم بر آسمان شاید

ز بس کز انفعالم مانده سر در پیش چون نرگس

امان می خواهم از کثرت که گویم یک سخن با او

من گمراه عشق و محنت او تازه اسلامم

کند بختم ز شادی صد مبارکباد اگر از نو

رقیبا آن که از رشگ تو با غم بود هم زانو

به این سگان ای مدعی زان در مسافر شو

دو روزی گر ز هجرم غنچه سان دلتنگ کرد آن گل

نهد گر دست جورش از تطاول اره بر فرقم

عجب گر بشنوی بوی صلاح از محتشم دیگر