68
غزل شمارهٔ ۳۰۱
عشق کهن به کوی تو می آردم هنوز
واندر صف سگان تو می داردم هنوز
با آن که برده ترک توام حدت از سرشک
الماس ریزه از مژه می باردم هنوز
زو دست قطع اشگ که دهقان روزگار
درسینه تخم مهر تو می کاردم هنوز
آزرد جانم از تو ز آزارهای پیش
جان سازمش نثار گر آزاردم هنوز
غم که دور از من دیوانه نگردد هرگز
آشنائیست که بیگانه نگردد هرگز