گفتم تو را متاعی بهتر ز ناز باشد

قدت به سرو آزاد تشریف بندگی داد

منشین ز آتش من آهنین دل ایمن

بر من درستم باز دشمن به لطف ممتاز

دریای راز در جوش من مهر بر لب از بیم

چون عشق محو سازد شاهی و بندگی را

ذوقی چنان نماند آمیزش نهان را

چون خانه حقیقت جوئی پی بتان گیر

آتش فتد به گلزار گر همچو نرگس یار

بیش از تمام عالم خواهم نیازمندی

حاشا که تا قیامت برخیزد از در مهر