بر رخ پر عرق مکش سنبل نیم تاب را

گر به حیا مقیدی برقعی از حجاب کن

سوخته فراق را وعدهٔ خام تر مده

بی تو به حال مر گم و جان به عذاب می کنم

گشته حجاب عارضت زلف و نسیم بی خبر

تا دهد از تو جراتم رخصت نیم بوسه ای

دی به نیاز گفتمت بندهٔ توست محتشم