هرزه نقاب رخ مکن طرهٔ نیم تاب را

وصل تو چون نمی دهد در ره عشق کام کس

کام که بوده در پیت گرم که می نمایدم

با دگران چها کند عشق که در مشارکت

عشق ز سینه چون کند تندی آه را بدر

سحر رود به گرد اگر بند کند فسون گری

غیر گیاه حسرت از خاک عجب که سرزند

ناز نگر که پای او تا به رکاب می رسد

ناصح ما نمی کند منع خود زا رخش بلی

طرح سفر دگر کند آن مه و وقت شد که من

محتشم شکسته دل تا به تو شوخ بسته دل