گرت هواست که دایم درین وسیع فضا

هوا بهر چه رضا ده شود مشو راضی

مریض جهلی از آن کت هوس بود نشکیب

نشان رخصت عیشت نویسد ارشه دل

بگرد مفسد مسری مرض مرو که مدام

ز صولت صمدی باش همچو بید ز باد

چو بی گمان اجلت می رسد تو آب کسی

مساز شعبده با آن که قدرتش هر شام

چنان به خلق به آهستگی بزی که زند

ز شش جهت نکشی دردسر اگر نکشی

فراز قاف قناعت گر آشیان سازی

مباش عاشق افراط و مایل تفریط

نکوترین صور در معاشت از کم و بیش

ولی ز خرج تو گر بحر و بر شود بهتر

گه سخا مکن ابرو ترش ز عادت کبر

اگر نهی قدمی بی رضا دوست بنه

به آب حلم بشو روی تابناک غضب

به هیچ خلوتی از روی راز خلق مشو

به باغ روی کسی کز محرمات بود

مگرد گرد عروس جهان به خاطر جمع

به پای نفس جنون پیشه بند محکم نه

نظر به پوش ز خوان طمع که مائده ایست

به دست صبر ز خالق نعیم باقی گیر

به نفس بانگ زنان آگهش کن ازو یلی

بگرد قلعهٔ دین آن چنان حصاری بند

به تازیانه همت براق سان برسان

برای عزم تو زین بسته اند بر فرسی

تو پای خود به رکابی رسان که چون مه نو

فکن گذار به جائی که نعل اگر فکند

گرت هواست ز شاخ بلند گل چیدن

دلیر باش که صبرآزمائی است غرض

به درد کو مرض خود که درد چاربریست

چو گیردت تب شهوت به نیش نهی بزن

بکوش کز چمن تن چو مرغ روح پرد

ازین منازل اسفل چنان گذر که شود

نه آن چنان که قدم زین سرا نهی چو برون

متاز در عقب عیش دنیوی که هم اوست

چه حرص معصیت این که هیچ صید گنه

به مشرب تو چنان شربت حرام خوش است

ز نشه های جزا غافلی و میسازی

فغان از آن که شود نشهٔ بقا آخر

تو با بضاعتی از طاعت ریائی خویش

چنان خجل ز احد سر برآوری ز لحد

چو از عدم بوجود آمدی خطا پیشه

نعوذبالله اگر خود ز بیشه امروز

کلاه ترک به دست نصیحتت بر سر

سر و کلاه عجب گر به باد بر ندهی

ریای محضی و محض ریا و هر عملی

اگر برابر مردم به طاعتی مشغول

و گر نمی کنی از نقص دین نماز تمام

عبارت تو به شکل نخست بدشکلی است

به صورت دوم آن زشت روی بی شرم است

به هیچ فعل دنی ننگرم ز افعالت

دو روز اگر ملک از آب و نان کند منعت

نه آن خطر که اگر داد اکل و شرب دهی

ز بس که خوف بری از سیاست قروقش

به آب لب نکنی تر زتاب اگر سوزی

ولی ز فعلی اگر آفریدگار ملوک

تو را ز دست نیامد که در شب دیجور

ز شیشه های هوس از شراب کم حذری

چنان قروق شکن او شوی که پای نهد

چنین شعاری و اسلام شرم دار ای نفس

دگر به بزم شه اندر سلوک خویش نگر

که موی بر بدنت از ادب نمی جنبد

به صد هزار تعشق به جای می آری

چو برگ بید زبانت ز بیم می لرزد

به آن شهی که شهان آفریدگان ویند

ببین که صد یک آن بیم هست در دل تو

به خویش هست گمانت که هرگز آن خدمت

اگر بساط ریائی نبوده گسترده

از بن شعار تو صد ره صنم پرستی به

روایت است که عبدالله مبارک داشت

شبی که بود چنان برف از آسمان باران

شبی که استره آبدار سرما بود

به پای منظر وی آنقدر به پای استاد

گمان به بانگ عشا برده بود تا در دید

ز جان غریو برآورد و بانگ زد بر نفس

گر از شبی دو نفس می کنی به طاعت صرف

هلاک سوره کوچکتری که زود ترک

ور آیدت به زبان سوره قریب به طول

ز شام تا سحر امشب برای بی خبری

عجب تر آن که شبی رفته و تو یک ساعت

به گفت این وره قبلهٔ حقیقی جست

بسی نرفت که دیدند خفته در چمنش

گرفته ماری از اخلاص نرگسی به دهن

تو هم اگر به خود افتی ز کوی بوالهوسی

تو هم به شهد حقیقت اگر لب آلائی

در آخر سخن ای نطق بهره ای برسان

الا یگانه جگرگوشه کز تو دارد و بس

ایا نتیجهٔ آمال کز برادر من

به نفس اگرچه خطائی که در نصایح تند

بیا که ختم نصیحت کنم به حرف دگر

قدم نهاده ای اندر رهی که وادی امن

به قطع پانزدهم منزلی در آن وادی

ز چار منزل دیگر چو بگذری و کنی

وزان تجارت کم مدت سبک مایه

پی حساب تو خواهند طرح کرد به حکم

که گر خوری لب نانی بر آن شود مرقوم

غرض همین که چو فارغ شوی ز شغل و عمل

پس از تو گر عملی سر زند که به نشود

نه به بود که ز باقی به قیدهای الیم

جزای بد عملی نیست تازیانه و چوب

جزای بد عملی تابه ایست تابیده

نه آنقدر ز مکافات می دهم بیمت

نه آنقدر دلت از عفو می کنم ایمن

به صد ثواب ازو گر چه ایمنی غلط است

کسی که سجدهٔ او نارواست در کیشش

تو کز سعادت اسلام بهره ای داری

گناه بندهٔ نادم ز فعل نامرضی

فتد به معرض عفو غفور چون شوید

ولی بدان که گناه و خطای توبه پذیر

چو یافت موعظه اتمام سعی کن که تمام

کشی هزار زیان گر یکی ازین سخنان

به قصد تزکیه نفست از نصیحت و پند

به عهد کردم از آن ذکر دایمش تاریخ

دگر تو دانی و رایت که رایت فکرت

بزرگوار خدایا که ذات بی چونت

به کنز مخفیت آن شاهد نهفته جمال

به اسم اعظمت آن گنج بی نشان که اگر

به آن گروه که از انقیاد فرمانت

به انبیای اولوالعزم خاصه پاد شهی

به اولیای ذوالحزم خاصه کراری

بلابه لب لبیک گوی کعبه روان

به مجرمان پشیمان که از حیا سوزند

به تائبان موفق که در رسند به عفو

به بیگناهی زندانیان شحنهٔ عشق

به پاکدامنی عاشقان عصمت دوست

به گریه های زمان غریو خیز وداع

به آب چشم یتیمان چهره گرد آلود

به بی زبانی طفلان مضطرب در مهد

به مادران جگرگوشه در نظر مرده

به آن کثیر عیالان بینوا که مدام

بسوز قافله مبتلا به غارت جان

به درد پرد گیانی که دست حادثه شان

به طول طاعت ترسندگان ز صبح نشور

به غازیان مجاهد که در تکاور شوق

بهر چه نزد تو دارد نشان خیر و بهی

که چون لوای شفاعت نهی به دوش نبی

چنان کنی که شود محتشم طفیل همه

که جرم کافر صد ساله می توان بخشید