ز خاک هر سر خاری که میشود پیدا

ز سبزه هر رقم تازه بر حواشی جوی

به دست شاهد بستان زهر گل آینه ایست

هزار شاخ ز یک آب و گل نموده نمو

هزار برگ زهر شاخ رسته کز هر یک

یکی اگر نه بهر یک تشخصی داده

تصور حکما آن که می کنند پدید

توهم دگران این که می زند شه گل

گرفتم این که چنین است اگرچه نیست چنین

دگر ز آب و هوا هم شکفته گلشن و گل

چه شاخ و برگ و چه نور و ثمر چه خار و چه گل

درون مهد زمین صد هزار طفل نبات

ز طفل مریم بی جفت حیرت افزاتر

در آسمان و زمین کردگار را مطلب

به عقل خواهش کنهش چنان بود که کنند

مدار امید به کس کز خدا خبر دهدت

به ورطه ای که شوی ناامید از همه کس

خدای ملک و ملک سیر بخش فلک و فلک

مصور صور بی مثال در ارحام

جهنده قطره ای اندر مشیمه سازنده

دگر ز غیرت آن حسن کز زوال بریست

کسی که در ظلمات رحم کند تصویر

زهی حکیم علیمی که در طلسم نبشت

دهد به باصره نوری که بیند از پی مهر

دهد به سامعه در کی که فرق یابد اگر

دهد به شامه آگاهی که گم نشود

دهد به ذائقه لذت شناسی که کند

دهد به لامسه حسی که در تحرک نبض

هزار رمز به جنبیدن زبان در کام

هزار راز ز سائیدن قلم به ورق

هزار قلعهٔ دانش به دست فهم دهد

هزار گنج ز معنی به پای فکر کشد

طلسم دیده چنان بسته کز گشودن آن

به نیم چشم زدن پیک تیز گام نظر

به این سند که ز برهان قاطعند برین

که تا خطوط شعاعی نمی رسد ز بصر

پس از نگه به ثوابت ظهور آن اجرام

کدام جزو ز اجزای آدمیست که نیست

ز جنبش متشابه زبان به قدرت کیست

به شغل و شعر و معما بنان فکرت را

که ساخته است دهن کیست آن معین دو دست

ز قوت عصبانی برای طی طرق

چه راست داشته یارب به خویش لنگر او

خیال بسته که این طاق خود گرفته علو

قرار داده که این گوی بی قرار ز خویش

لجاج ورزی و این کار حسن به این غایت

نظر به خانهٔ زنبوری افکن ای منکر

پس این رواق مقرنس ببین و قایل شو

به حشر مرده اجزا به باد بر شده را

ز صد هزار حکیم اینقدر نمی آید

ز آفریدن دیو و پری و انس و ملک

به پوش چشم به موری نظر فکن که بود

که چون اراده جنبش کند نمی گردد

و گر ز جنبش خود باز ماند و افتد

کدام شیوه ز حسن صفات او گویم

کدام شاه غنی کز نیاز ننهاده

گهی جبابره دهر را رسد که زنند

که روزی از لب نانی زیند مستغنی

ازین جماعت محتاج کز تسلط من

چه طرفه بود که بعضی به دعوی صمدی

چنین کسان به خداوندی ارس زا باشند

هزار نفس ز بیم هلاک خود فرعون

یکی نگفت که معبودی و هراس اجل

خدا و بیم ز مخلوق خود معاذالله

خدائی آن صمدی را رسد که گرد و جهان

چرا به زمره شدادیان نگفت کسی

اگر ز تخت زراندود خود نمی جنبد

ندارد آن که دو روز اختیار پیکر خویش

سخن کشید باطناب و در نصیحت نفس

مگر قصیده دیگر به سلک نظم کشم