من که رفتم زین چمن باغ و بهاران گو مباش

چون گل لبخند من پژمرد ابری گو مبار

من که سر بردم به زیر بال خاموشی و مرگ

تیشه را فرهاد از حسرت چو بر سر می زند

این درخت تشنه کام اینجا چو در بیداد سوخت

گر نتابد اختری بر آسمان من چه غم