اینک بهار بر در قلب تو می زند

اما تو آن طرف

بیرون قلب خویشتن

استاده ای هنوز

صبحی که روی شانه ی زیتون

در حالت هبوط است

فردا

از نخل های سوخته

بالا خواهد رفت

اما

یک شاخه گل برای تو کافی ست

تا فاصله شود

بین تو و هزار ستاره

بین تو و حضور سپیده

بین تو هیاهوی شهری که هر سحر

در سربی صفیری بیدار می شود