زلال روشن چشمانش

آبشار کبود

که ایتی ست

به تصویر بیم و شرم و شکوه

نگاه ترد گوزنی ست

کز بلند ستیغ

در آب می نگرد

عبور سایه ی صیاد را

ز دامن کوه