کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم

اشاره ای کنم انگار کوه کن بودم

که فکر صافی آبی چنین لجن بودم

دلم خوش است که در غربت وطن بودم