پسرم، ای " سروش " کوچک من!

تو شکفتی، ولی پدر پژمرد -

آمدی، تا پدر به خویش آید

آمدی تا که مرغ خسته ی پیر -

" من " و " تو" چیست؟ هیچ می دانی؟

تو یکی برگ استواری و من -

تو بهاری و من زمستانم

من چو برفم، تو همچو خورشیدی

پسرم، ای " سروش " کوچک من

تو بدین باغ، پا نهادی و من -

" غنچه " لبخند می زند که دگر

توئی آن نو دمیده غنچه ی من

" باغ " گفتم، ولی خطا گفتم

" ماه " و " خورشید" هم به دیده ی من -

اگر این عرصه، باغ و، گر راغ است

دارم امید، زین سفر نکشی -