الاهی بدلهای افروخته

بآهی که بر جانی آتش زده

به اشکی که در ماتمی ریخته

بچشمی که از غم در آن خواب نیست

بلبخند تلخ تهی دستها

بهر کس که سوزیست در جان او

بآن مادر پیر دلسوخته

به پایی که پوینده راه تست

بهر نو عروسی که ناکام، مرد

به پیر تهی دست با آبروی

به دردی که در سینه ها خفته است

به بیمار آشفته از دردها

بانعام خود سر فرازیم ده

خدایا! بخون شهیدان تو

به آه سحر خیز شب آشنا

به آن دل که از غصه ویرانه است

بشبناله بینوایان پیر

بعشقی که با شرم آمیخته

بمردی که شرمنده و خسته پای

به اشک جوانان پرهیزکار

به شبهای تلخ دل افسردگان

بموئی که از غم پریشان شده

به آن واپسین دم که هنگام مرگ

به شبناله مادری دردناک

بآن بی پناهی که در بیکسی

بده بخت آنم که یاری کنم

الاهی باندوه پیغمبران

به زندانیانی که در غربتند

بآن دل که در آن بجز آه نیست

به آخر دم مادری دلپریش

به آنان که از غصه آکنده اند

به بیمار حیران مرگ انتظار

بطفلی که آهیش در سینه است

سیه جامه پوشد ز شام سیاه

بخسبد غریبانه در سوز تب

بدان شام سرید که عریان تنی

به صبح یتیمان شب زنده دار

ببخشا مرا دولت بندگی