خسروا بود و هست خواهد بود

ملک را قدر تو سپهر بلند

نه ز طبع تو هست جود شگفت

هر مرادی که خواست بنده ز شاه

ماند یک آرزو بخواهد گفت

این دو ده را که بنده را بخشید

گر همی بنده وقف خواهد کرد

شاه باشد در آن ثواب شریک

تا همی بر سپهر آینه گون

باد روشن شب تو همچون روز