ای مایه سعادت ای بوسعید

جاهت ز چرخ یافته میدان

روحی ز عیب و نقص منزه

چون صدر تو که یابد مقصد

بازم قضا فکند چو صرصر

چونانکه به بینم از دور

اندر مضا شهابم گویی

در کردهای او هم دارم

آن کوه را چو ابر مهیا

پیچان به پس و پیش چو لبلاب

پر نیش عقربم همه زنده

ناگه بر این ستام مرصع

تا روز در دعای ملاقات

تا طلعت تو باز ببینم

ای از هنر به مدح معین

چون دست تو نیارد گردون

آنی که عز و دولت معجب

هم سیرت فرشته ای از آنک

اقبالها بساز دمادم

شاهست میزبان تو فافخر

کان الشراب بعد زمان

در صبح دولتی به صبوحی