کدام رنج که آن مرمر انگشت نصیب

اگر غم دل من جمله عمری می بودی

همی به پیچم از رنج چوشوشه زر

امید نیست مرا گر کسی امید بود

نگر چگونه بود حال من که در شب و روز

سپید گشت به من روی روزگار و کنون