پای باید کشید در دامن

سیم آسا ز خانه روشن

وآن دگر گویدش بزن بر من

می نبینی سبک مترس و بزن

بزن وگرنه کعبتین بفکن

کند انکار ده و به زرق و به فن

با یکی دوست با یکی دشمن

راست چون دست های بابیزن

پنج شش جای پاره پیراهن

به خدای ار علف بود یک من

دست از دست باشدش بشکن

می خورد همچو شکر و روغن

مانده بر بسته همچو چوب دهن

گاه خارد ز زخم بد گردن

کرد بیرون نهاده با دو سه تن

نتوان بست پایشان به رسن

که بود راست بابت گلخن

از ثناهای خوب و مادر و زن

کرده و تازه گشته همچو سمن

بر نیاید جهیز تو به سخن

بیش خویشش تریز چون خرمن

ورنه برخیز و خیره ریش مکن