ارغنونی بود به تنهایی

شاد گردد دلی که دارد غم

گر نثارش کنند جان شاید

مهره بازی کند به پلک دو چشم

زر و در از عبارتش ریزد

پرده از پیش صفه بردارد

لت و سیلی روان شود هر سو

بزند . . . خواره بانو را

غرض او بر آش باشد و بس

نبود حاصلی مگر خنده

زود گردد روان ز هر سو کاج

جمله دارد فدای او خانه

قلتبانی از آتش عادت و خوست