بزم را کرد همچو باغ بهار

شادمانه نشسته چون ماهی

سنگی از هر که هست برخوردار

هر زمان زو بساط تازه بود

هر چه او گفت شاه بپسندد

پاک چون آب آسمانست او

هوسی کرده بود در سر خویش

مست گشته نشاط کردندی

که شبی مست پیش او بغنود

بر برش بوسه داد و داد به مهر

نیست او را سخن معاذالله

نتوان هیچ چیز گفت جز این

کآهن او را به دست چون موم است

که به مردی ز رستم افزونست

نهد انگشت بر میانه کیل

گرنه او را بدید عوی کشد

میل خونین ز کف بیندازد

شلغم پخته را دو پاره کند

نکند کس زیان به مردی بر