برشکال ای بهار هندستان

دادی از تیر مه بشارت ها

هر سو از ابر لشکری داری

بادهای تو تو میغ ها دارند

رعدهای تو کوس هاکوبند

طبع و حال هوا دگر کردی

سبزه ها را طراوتی دادی

راغ را گل زمردین کردی

ای شگفتی نکونگار گری

تو بدین حمله ای که افکندی

تیر بگذشت ناگهان بر ما

تن ما زیر جامه های تنگ

اینت راحت که رنج گرما نیست

حبذا ابرهای پر نم تو

عیش و عشرت کنون توان کردن

که ز گرمی خبر نگردد جان

جام باده بجوشد اندر کف

گرچه دور اوفتد ز چشم ترم