بزرگوار خدایا چنان نمود خرد

اجل رسیده یکی شارعست و نیست کسی

نشست خلق همه مختلف بود لیکن

یکی درخت بود عمر آدمی به قیاس

فناست عاقبت جانور که جان کاهد

ز راه خاور خورشید بر نیارد سر

چو خوش بود تن اگر قبضه قضا نشود

چو بود خواهد خود بودنی یقین دارم

بر آنچه گشت فلک هیچ بیش و کم نشود

نیافتیم چو تسلیم هیچ دستآویز

بنا نهاد خرد بر اگر فرود آید

امید را چه شود ناتوان مگر از دست

قضا چو زهر کند کام عیش مردم را

خدای عزوجل را پذیر هر چه کند

تو آن بزرگی کاندر جهان نبود چو تو

نه چون تو هر کس دانش به کار داند بست

به زیر هر که بود است تیز تک نشود

ز تخم نیک بود بیخ سخت و شاخ بلند

نبود کس را چونان پدر که بود تو را

ز پاکزادگی تست زنده نام پدر

بدان محل برسی از هنر که هیچ کسی